Rustpunt

Deze week bevind ik mij in een emotionele achtbaan.

Vorig weekend hoorde ik dat een vriendin haar vader overleed,

kregen wij een telefoontje dat het met de partner van mijn schoonmoeder

niet goed ging en de verdrietige mededeling dat mijn schoonzus haar moeder

heel hard achteruit ging en na een paar dagen ziekenhuis naar huis kwam

om te sterven.

Bij de laatste twee speelt dan ook nog mee dat zij meer dan 200 km weg wonen

en je niet even langs kunt gaan om te helpen.

Op mijn werk kreeg ik maandag te horen dat de teamleidster

er al per 1 maart mee stopt, deze week voor het laatst was, 

omdat zij vakantie heeft,en dat er voorlopig even geen

nieuwe teamleidster voor terug komt of misschien helemaal niet. 

Je dan ook nog hoort dat je zieke collega nog minstens en half jaar wegblijft,

een andere collega half werkt door overbelasting rug, je al weken 

zieke collega's hebt door de griep en het gevoel hebt dat je op je top loopt....

Dan is het heerlijk dat je afleiding hebt, zodat je gedachten

weer geordend kunnen worden en je tot rust komt.

Gelukkig sloeg de antibiotica bij de partner van mijn schoonmoeder aan

en week het gevaar. Zo kreeg mijn schoonmoeder en schoonfamilie even rust.

Zij hebben een LAT-relatie maar met hun leeftijd en handicaps

is de afstand een steeds groter wordend iets.

Woensdagmorgen kwam mijn vriendin Wendy

 en zouden we samen gaan knutselen......

Stijn voelde zich al een paar dagen niet zo lekker,

hield hem daarom die dag thuis.

 Zij begon met de voorbereidingen voor een nieuwe tas,

die zij vaker maakt van een gekocht borduurwerk

bij een tweedehandswinkel.

Ondertussen luisterde zij ook naar mij en gaf haar mening

op mijn veranderingen op het werk. 

Het is zo fijn om met haar over dit soort dingen te praten.

Ik wilde borduren, deed dit ook maar haalde vaker kruisjes uit

dan dat er nieuwe kruisjes bijkwamen. Ik luchtte wel mijn hart.

Donderdag voelde Stijn zich wel zo lekker dat hij naar school wilde.

Dat was erg fijn !

Ik had mijn ouders al gevraagd om eerder te komen oppassen

omdat ik die dag een avonddienst had. Dat hoefde nu niet.

En nu kon ik 's morgens naar de begrafenis van de vader van een vriendin.

Helaas hoorde ik ook die morgen dat de moeder van mijn schoonzus

die nacht overleden was. Het lijden door haar ziekte was beëindigd.

Met 3 werkdagen voor de deur en de afstand tussen ons,

konden we onze gevoelens alleen per telefoon kwijt.

's Avonds borduurde ik nog wat kruisjes.

De andere dagen waren druk door werk en was ik te moe

om 's avonds iets uit mijn handen te laten komen.

Vanmorgen vond ik de rust weer en 

borduur ik vandaag al mijn gedachten weer tot rust.

Willem is met zijn moeder mee naar haar partner in Eibergen.

Voor haar wel  fijn om de lange afstand die ze deze week

al vaker reed er naast te kunnen zitten. 

Dinsdag gaan we naar Friesland

om afscheid te nemen van Aukjen,

mijn schoonzus haar moeder.

En zo gaat het leven gewoon weer door !

De kinderen hebben vakantie en ik herhaal mijn levensmotto 

"Alles komt goed, blijven ademhalen !"