Het is 'Blue Monday' de meest sombere dag van het jaar zegt men.
Voor de derde keer wordt het Depressiegala georganiseerd door
de Mental Health Foundation die hiermee aandacht wil vragen
om het taboe op psychische ziektes te doorbreken.
Ook zijn er diverse sponsorlopen door het land waarbij geld ingezameld
wordt voor betere hulp aan mensen met een depressie.
Ik mag mij (helaas) ervaringsdeskundige noemen....
In het voorjaar van 2016 belandde ik in een ernstige depressie
die langzaam mijn leven in sloop en de overhand kreeg.
Zo heftig dat je geen gevoelens meer hebt en niks meer er toe doet.
Een soort zombie die zich de dag door worstelt.
Ik kwam bij de crisisdienst van de GGZ terecht en vanaf dat moment ben ik
aan het vechten gegaan. Keihard werken om uit dat zwarte gat te komen.
Zes weken lang hulp van de crisisdienst,vrienden en familie
zodat ik thuis kon blijven, mochten niet baten.
Hoe goed iedereen het ook bedoelde...ik kon niet meer.
Ik wilde met rust gelaten worden.
Die rust kreeg ik toen ik mij liet opnemen.
Zo konden hun sleutelen aan mijn medicatie in de hoop dat er
dé juiste medicatie gevonden werd en hoefde mijn gezin zich even
minder zorgen om mij te maken.
Het niets moeten (behalve opstaan, tafeldek- en afwasdienst)
deed mij goed even als het contact met lotgenoten.
Helaas was er daar geen therapie...
Na 2 á 3 weken rust ging het kriebelen ik wilde vooruit komen.
Mijn schoonzus is gaan zoeken waar ze wel opname en therapie boden en kwam
met drie opties. De dichtsbijzijnde had een zeer lange wachtlijst, bij de tweede voelde
ik mij na bezoek en gesprek niet op mijn gemak en de derde was prachtig,
(het verst weg) maar wilde een tweede intakegesprek met hun psychiater erbij.
Ik mocht gelukkig bij hun komen.
Zo kwam ik bij ‘De Hezenberg’ in Hattem terecht.
Een schitterend landhuis in het bos, het leek bijna een prachtig
vakantieparadijs....
Zeven weken lang verbleef ik hier doordeweeks intern.
Van de 5 dagen kreeg ik 4,5 dag therapie.
Hard werken,maar zo belangrijk om vooruit te komen.
Vechten, rusten, accepteren en loslaten zijn de vier sleutelwoorden
waardoor ik steeds vooruit ging en nog steeds ga.
Wat mij ook veel steun gaf in deze tijd waren de kaartjes die ik ontving.
Soms van mensen die ik niet kende maar die het lazen in de kerkbode
of via iemand anders het hoorde.
Heb jij iemand in je omgeving die niet zo lekker in zijn vel zit,
wil je helpen maar je weet niet hoe...
stuur dan regelmatig een kaartje!
Het is zó fijn om te merken dat er iemand aan je denkt,
om je geeft en jou de moeite waard vindt.
Wie stuur jij vandaag een kaartje?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten